Eindelijk ging het gebeuren, het aanplanten van onze tuin of landgoed, maar net hoe je het wil noemen. Vorig jaar hebben wij samen met Brabants Landschap een plan opgesteld voor onze tuin. In de plannen werden een kikkerpoel, een boomsingel en een fruitboomgaard uitgewerkt. De kikkerpoel stond als eerste op het programma en is vorig jaar al uitgegraven. Daar waar vorig jaar nog een kaal zwart gat met een plasje water lag, begon de oever dit jaar al uit zichzelf flink aan te groeien en staan de eerste bossen riet en biezen nu al op de kant.

Nu was het de beurt aan de boomsingel. Die ons halve terrein van een hectare groot moet gaan omringen. Erik en ik hadden speciaal hiervoor een lang weekend vrij gepland en vertrokken vol goede zin naar de boomkweker op donderdag ochtend. Na een dagje aanplanten zat de stemming er goed in. We waren lekker bezig en zo'n 150 van de kleine 600 bomen zaten in de grond. We planten zo ongeveer 1 boom per minuut dus na een mooie optelsom bleek dat we met 2 dagen toch wel een heel eind moesten komen. Geweldig natuurlijk want dan hadden we ook nog een weekend over.

Helaas was dit toch echt te mooi om waar te zijn. Vrijdag ochtend begaf Erik zich met handschoenen en schop richting de aanplant en ging ik, voordat mijn boomplantdag begon, nog naar het kattenhotel. Bij het schoonmaken van de kamers ging het echter mis. Door een schrikreflex besloot mijn schouder dat het nu toch maar weer eens tijd was om eruit te schieten. Ach ja, waarom ook niet? Het was immers alweer 1,5 jaar geledenL

Dat werd dus een ritje naar de EHBO. Omdat mijn timing goed was, was ik zowat de eerste van de dag en trof ik een lege wachtkamer aan. Waardoor we na 1,5 uur alweer thuis vanuit het ziekenhuis. Maar wat nu? Bomen planten zat er voor mij even niet meer in, want heel de dag op je kop hangen in een mitella is niet echt bevorderlijk voor de genezing. Maar de bomen, die inmiddels al een dag op de aanhanger lagen moesten toch echt de grond in. Gelukkig wilde een goede vriend komen helpen. Hij en Erik hebben zij in 1,5 dag de rest van de bomen gezet. Onze tijdsplanning misschien toch iets te strak was ingeschat. Bedankt voor je hulp Martijn!

Vanaf de zijlijn zag ik de bomen langzaamaan de grond in gaan. Ondertussen was het aan mij om de hele planning rondom de trimsalon in goede banen te gaan leiden. Het kattenhotel is prima te doen met 1 hand, maar trimmen met 1 hand zag ik niet zo zitten. Aangezien ik uit ervaring wist dat ik minimaal 6 weken in een mitella zou zitten, zou dat 6 weken niet trimmen betekenen. Maar dat kan natuurlijk niet. Gelukkig heb ik collega Hennie Schuit van De Kattentrimbus bereid gevonden om mij uit de brand te helpen. Bedankt alvast Hennie!

Ondertussen stonden er begin deze week 2 bezoekjes bij de specialist in het ziekenhuis op de agenda. Daar is het volgende uitgekomen: Na een MRI die gepland staat voor eind december wordt er een operatie ingepland om alles vanbinnen goed vast te zetten. Onder het motto “Alles is toch al kapot en het moet toch gerepareerd worden” werd mij woensdag ineens verteld dat mijn mitella weer in de kast mocht. Het is aan mij om zo snel mogelijk mijn arm weer op volle kracht te krijgen in samenwerking met een fysiotherapeut zodat hij in goede conditie is bij de operatie begin 2017.

Lang verhaal kort: Hennie trimt, in overleg met jou (de klant), tot aan de Kerstvakantie de katten die in mijn agenda staan zowel aan huis als bij mij in de salon.  Ondertussen probeer ik of ik genoeg kan trainen om begin januari zelf weer te gaan trimmen in afwachting van mijn operatie. Wil dit niet lukken dan zorg ik er te allen tijde voor dat jullie geholpen worden. Gelukkig heb ik inmiddels een leuke groep trimmers om me heen verzameld dus dat gaat goed komen. Deze groep kan ik overigens ook erg goed gebruiken na de operatie want dan lig ik er helaas weer voor 3 maanden uit.

Fingers crossed dat ik snel geholpen kan worden, goed genees en een hele goed vervanger kan vinden voor jullie.

Groetjes Wendy