Gelukkig is er 'The Africat Foundation' een stichting die belangeloos dieren opvangt. Wanneer een boer last heeft van de grote poezen kan hij hen bellen en zij komen de dieren vangen, op een vriendelijke manier. Hierna worden ze overgebracht naar hun terrein waardoor er weer een leven gered is. Als zij er niet waren geweest zouden boeren namelijk klakkeloos het dier doden om zo hun veestapels te beschermen. 

 

Toen wij op het landgoed waren konden wij ons aanmelden voor een rondleiding langs de cheeta’s. Na een paar uurtjes wachten was het dan zover en werden wij opgehaald door onze gids. Met een open safari jeep, of hoe noem je zoiets, gingen we op pad. Eerst door het verblijf van 5 Cheeta’ s van zo’n 7 jaar oud, waar wij de 3 mannetjes Tuc, Scamp en Sam spotte. Deze heren lagen heerlijk doezelen in het zonnetje en hadden weinig last van ons, no stress dachten ze zo te zien. De dames Shenzi en Shavula die ook in deze grote kattentuin leefde waren helaas spoorloos, maar dat gebeurde wel vaker vertelde de gids want de dames waren stukken actiever dan hun broers.

 

Deze cheeta's worden iedere 2 à 3 dagen, uit het zicht, gevoerd. Niet iedere dag omdat de cheeta in het wild simpelweg een paar dagen vast na het vangen van een prooi. Door te voeren uit het zicht associëren ze eten niet met mensen. En dat is maar goed ook want wanneer zij helemaal fit en zelfstandig zijn worden ze uitgezet op een ander terrein. Deze groep is al zo zelfstandig en verhuisd binnenkort naar een terrein wat verderop waar geen toeristen meer komen en waar ze zelf op jacht moeten. Hier wordt geen vlees meer gebracht maar loopt echt wild rond. De dieren worden op de voet gevolgd door de begeleiders want helaas is het niet zeker dat het jachtinstinct groot genoeg is en dat ze zelf weer gaan jagen. Is dit wel het geval dan wordt er een plekje gezocht in het wild waar deze dieren weer mogen opgaan in de natuur. Lukt dit niet omdat zij simpelweg niet meer kunnen jagen of gewoonweg te gewend zijn aan mensen dan blijven zij in het park wonen als ambassadeurs. 

 

Bij cheeta’s is er echter een erg hoge succes rate met uitzetten, beter dan bij de luipaarden, maar helaas slaagt het niet altijd. Zelfs na rehabilitatie vallen er nog veel dode helaas. Cheeta’s jagen namelijk instinctief maar zij kunnen niet inschatten op welke prooi ze moeten jagen. Daarom jagen ze ook op grote dieren. Dit terwijl een cheeta het eigenlijk moet hebben van de kleinere prooien. Helaas moeten zij dit leren van hun moeder en dit 5-tal, wat gevonden is toen het nog welpjes waren, heeft deze opvoeding niet gehad. 

 

• Kattig weetje: Een mooie gelijkenis met onze huiskatten, want ook zij leren de basisbeginsselen van jagen maar bijvoorbeeld ook goed wassen van hun moeder. Daarom zie je ook ‘problemen’ bij flessenkittens, zij hebben deze lessen namelijk niet gehad. Maar dat terzijde. 

Om deze reden zullen zij als groep tezamen worden uitgezet waardoor zij kunnen leren van elkaars fouten. Het klinkt hard maar opgesloten houden om de risico’s tot 0 te krijgen maar hierdoor wel dieren met een slechter welzijn te laten leven is ook zoiets. De reden overigens waarom zij omkomen wanneer zij een te grote prooi willen vangen is niet de prooi zelf. Maar meer het feit dat een cheeta een prooi vangt door keihard te rennen. Na dit rennen moet zij minimaal 45 minuten uitrusten voordat zij kan gaan eten. En ja, in die periode wordt zij vervolgens aangevallen door een grotere aaseter, en dat kan haar fataal worden. Kracht om weg te rennen of uit te rusten heeft zij immers niet meer. 

 

• Kattig weetje: Over het voeren nog even tussendoor: De cheeta’s worden gevoerd op een stuk plastic en het vlees wordt vastgelegd aan een ketting. Op deze manier komt er geen zand aan het vlees. Voorheen was dit wel het geval waardoor veel dieren onverteerbare ballen in hun buik hadden. Daarnaast waren er veel meer gebitsproblemen en gebroken tanden door het zand. Dit lijkt onnatuurlijk, dat plastic, maar eigenlijk bootst het heel mooi na hoe het in het echt gaat. Ze eten namelijk bij hun prooi eerst van bovenaf een gat in het vel en dan het vlees. Hierdoor dient de huid aan de onderkant als bord en biedt het bescherming tegen besmetting. 

Oké terug naar de ambassadeurs. Dieren die dus niet meer uitgezet kunnen worden, omdat ze simpelweg te tam zijn geworden, blijven in het park: ‘We kunnen immers niet hebben ze gaan staan poseren voor de lens van de toeristen’ was wat de gids zo mooi zei. Peanut en Raison zijn 2 van deze ambassadeurs van zo’n 10 jaar oud. Detail, de Cheeta wordt maximaal 10-12 jaar oud. Dit zijn dus echte senioren. Deze senioren hebben echter nog een mooi doel in het park, zij worden gehouden voor educatie. Hier is namelijk veel aandacht voor bij Africat. Met als hoofddoel de boeren leren dat er ook andere manieren zijn om hun vee te beschermen in plaats van het doden van de grote katachtigen. Dit is echter vaak lastig omdat zij nu eenmaal al heel lang zo werken. Daarom is er met name aandacht voor kinderen. Zo krijgen bijvoorbeeld kinderen die ooit aangevallen zijn een rondleiding bij de ambassadeurs. Ook mogen zij helpen met de jaarlijkse veterinaire check. Want zelfs in dit derdewereldland is er een wettelijke bepaling die ervoor zorgt dat alle in gevangenschap levende dieren een check moeten krijgen om het welzijn te behouden. Op deze manier leren de kinderen veel over de dieren, en dan vooral de mooie dingen, in de hoop dat zij als zij later gaan boeren geen dieren meer afschieten maar dat er andere manieren zijn om je veestapel te beschermen. 

 

• Kattig weetje: Overigens heeft het geen zin om een cheeta te doden om je vee te beschermen. Want deze is net zoals een kat territoriaal. Wanneer je de ene dood wordt het territorium in no-time overgenomen door een andere waardoor de slachtingen doorgaan. 

Het meest indrukwekkende vond ik misschien nog wel het research deel van de stichting. Zo hebben zij door het bestuderen van de dieren verschillende manieren gevonden om hen voor het uitsterven te behoeden. Zo blijkt dat veel kalveren sterven wanneer zij op de ‘oude’ manier gehouden worden. Bij deze methode lopen de koeien waar ze willen en bevallen ze in de bush. Hier wordt het kalf dan aangevallen. Wanneer boeren echter opletten wanneer hun koe moet bevallen, en haar dan even thuis houden bevalt de koe in een beschermde en veilige omgeving op de boerderij. De moeder mag daarna weer de bush in en het kalfje blijft veilig op de boerderij, probleem opgelost! 

En nog mooiere oplossing, al zeg ik het zelf, een Pavlovreactie. Cheeta’s krijgen dan een halsband om waarbij ze een belletje horen en daarna een stoomschokje krijgen. Op deze manier zijn cheeta’s heel goed in staat om door deze training te onthouden dat belletjes pijn opleveren. Vervolgens worden de cheeta’s, zonder halsband, losgelaten in de buurt van een boerderij waar alle geiten voorzien zijn belletjes om de nek. Resultaat een vrolijk geklingel en cheeta’s die denken, no way dat ik die pak. 

Ook is er nog een heel mooi leeuwenproject opgestart. Alle uitgezette leeuwen dragen namelijk een band om hun nek die een signaaltje uitzendt. Hierbij krijgen zogenaamde lionguards, speciaal opgeleide mensen die boeren helpen met om overlast van leeuwen te voorkomen, en boeren een whatsappje met een melding wanneer er een leeuw in de buurt van het vee is. Zo kan er op tijd ingegrepen worden. Mooi om te zien ook dat er veel aan wordt gedaan om zo comfortabel mogelijke halsbanden te ontwerpen voor de dieren. De nieuwste halsbanden zijn super licht, maken geen zoemend geluid meer en rinkelen ook niet meer (weg herrie), hebben een weggewerkte antenne die niet meer prikt of in de weg zit en heeft een batterij die maar liefst 3 jaar mee gaat. Dit laatste is vooral belangrijk omdat de leeuw dan maar eens in de 3 jaar gevangen hoeft te worden. 

 

• Kattig weetje: Het rinkelen van de halsband is een beetje te vergelijken met een kattenbelletje aan de halsbandjes van onze huiskatten. Vaak wordt gedacht dat het belletje ervoor zorgt dat vogels gewaarschuwd worden waardoor ze niet meer gevangen worden. Katten, en leeuwen, jagen echter uit stilstand dus dat belletje rinkelt helemaal niet. Het gewenste effect is dus bijna 0. Wat er wel overblijft is het ongewenste effect, katachten horen namelijk super goed waardoor je het kunt vergelijken met een koebel om je nek waar je de hele dag naar moet luisteren. 

Nu zijn wij niet zo van de toeristisch dingen maar dit was toch wel echt top. Hoewel alles in het Engels was hing ik aan de gids zijn lippen. Echt een feest van herkenning want deze grote poezen hebben behoorlijk veel met onze katten gemeen. Dat zie je wel terugkomen in de ‘kattige weetjes’ die ik deel in dit artikel. 

• Maar ook het drinkgedrag. De reden dat we de grote, maar ook de kleine, poezen niet hebben gespot bij de waterholes is omdat zij net zoals onze huiskatten zeer slechte drinkers zijn. Zij hebben immers geen vocht nodig omdat zij dit kunnen halen uit hun prooien. Onze huiskatten kunnen dit niet meer maar krijgen slechts droge brokjes waardoor zij vaak nierproblemen krijgen in verband met dit vochttekort. Maar dat terzijde. 

• Maar ook deze anekdote hoorde ik met een glimlach op zijn gezicht aan. Een inwoner van Windhoek had namelijk een cheeta in huis. Deze man was echter vegetarische en probeerde ook zijn katje vegetarisch op te voeren. Maar wat bleek hij werd ziek en zo belande hij bij de dierenarts. Deze wist gelukkig van de stichting en zorgde dat poeslief per direct naar Africat verhuisde waar hij een katwaardig bestaan, en katwaardige voeding kreeg. Want net zoals onze huiskatten kan een wilde kat simpelweg niet zonder taurine, en ja dat zit in vlees. 

Het was me het avontuur wel maar nu moeten we weer een jaartje wachten. Nou ja niet tot we weer op safari gaan maar voordat we überhaupt op vakantie gaan. En wie weet dan wel naar een land waar ook jachtluipaarden wonen, want deze big-fiver hebben we dus nog steeds niet gezien. 

 

Groetjes Wendy 

 

Ps. Benieuwd naar onze vakantiekiekjes? Bekijk ze hieronder.