Na het ophangen van de telefoon liep het allemaal even wat anders. Toen wij aan het einde van de dag eens lekker konden gaan zitten op de bank viel me namelijk op dat Poezel wel heel erg suf uit zijn oogjes keek. En ook Erik zag dat er iets niet klopte. Dus televisie weer uit, op naar de EHBO set voor een thermometer en mevrouw bleek 40 graden koorts te hebben. Daarnaast bleek de turgor (waaraan je kunt zien of de vochtbalans bij je kat in orde is), die je kunt bepalen met een simpel testje namelijk (trek de huid op en laat deze los, blijft de huid in een plooi staan dan is de kat uitgedroogd.) niet goed te zijn.

Na het raadplegen van mijn dierenartsen helpdesk bleek er nog geen sprake te zijn van echte uitdroging en was het daarom nog mogelijk om haar nog één nachtje thuis te houden als de koorts zou zakken na het geven van een koortsremmer. Dit was het geval binnen één uur zakte de koorts van 40 naar 37,5 graden, wat een opluchting! Poezel ging ook flink aan het drinken om haar lijfje terug te koelen en ze wilde zelfs weer wat eten.

In tegenstelling tot normaal heeft Poezel de nacht doorgebracht op onze kamer. Dit om er zeker van te zijn wat ze at, dronk en of ze naar de bak ging. Dit gebaar werd dankbaar ontvangen door haar en zij heeft heel de nacht in het dekbed tegen Erik aan gelegen. In de ochtend zag ze er toch weer wat sipjes uit. Iets alerter dan in de avond maar niet optimaal. Ze had niets meer gegeten, was niet naar de bak geweest maar had wel een halve slaschaal water weggedronken. Na het meten van de temperatuur bleek deze alweer op 39,5 graden te zitten. Dat werd dus een ritje naar de dierenarts.

Jammer genoeg was de dierenarts in het dorp niet open op zaterdag waardoor ik haar een ritje van zo’n 25 minuten aan moest doen. Maar ja alles beter dan haar nog een heel weekend ziek rond te laten lopen. Op naar de dierenarts dus…

Onderweg naar de dierenarts, onder begeleiding van een klaagzang van Poezel, besloop me de gedachte dat dit weleens haar laatste ritje zou kunnen zijn. Vraag me niet waarom, want waarom zou een gezond ogend katje van negen die ineens ziek is geworden het met de dood moeten bekopen, maar ja een gevoel is een gevoel. Helaas bleek dit gevoel de waarheid te worden.

Na een klinische controle en het bevoelen van de buik besloot ik, ondanks dat er geen zichtbare redenen waren om meteen tot verder onderzoek (de blaas was immers klein, er waren geen abcessen gevonden en ook nieren voelden normaal aan), toch een bloedonderzoek uit te laten voeren.  Hieruit bleek dat de nierwaarden van Poezel, die bij een vorige controle enkele maanden geleden nog helemaal goed waren, zo erg waren gestegen dat er sprake was van ernstig nierfalen. De vraag was alleen of deze falen van acute of chronische aard waren.

De enige optie om dit te bepalen was om haar 48 uur aan een infuus te leggen. Na deze 48 uur zou duidelijk zijn of ze uitbehandeld was of dat er gestart kon worden met een nierbehandeling waarmee haar leven nog wat verlengd zou kunnen worden. Maar daar zat nu zo’n beetje de bottleneck. Een nierbehandeling starten op haar nieuwe plekje op de boerderij zou niet mogelijk zijn. En haar toch maar thuis houden was geen optie. We hadden immers niet zomaar de beslissing genomen om haar te herplaatsen. Door de grote stress in huis, de reden waarom wij haar moesten herplaatsen, zou de nierbehandeling niet goed zijn werk doen. Wat een verschrikking! Ik stond daar ineens voor de keuze wat te doen met haar leven. Wie had dat verwacht toen ik in de ochtend met haar in de auto stapte. Na een goed gesprek met de dierenarts bleek euthanaseren toch de beste oplossing want herplaatsen naar een geschikt adres is gewoonweg niet te doen. Ik had immers al een half jaar gezocht naar een goed herplaatsadres voor haar. En dit was me, zelfs toen ze nog helemaal gezond was, niet gelukt.

Na een verdrietig telefoontje met Erik hebben we samen de beslissing genomen dat we haar niet onnodig wilde laten lijden en hebben we haar in laten slapen. Met heel veel pijn in ons hart. Want wat voelt het oneerlijk om een katje dat heel misschien nog te redden zou zijn als ons kattenhuishouden anders zou zijn.

Poezel heeft inmiddels een mooi plekje gekregen in het bosperceel van onze tuin onder een grote eikenboom. Ze krijgt nu rust daar waar ze zo graag rondstruinde. Wij troosten ons met het gegeven dat wij altijd het beste voor haar hebben gedaan. Ik heb haar immers als kitten samen met haar moeder en zusje bij me in huis genomen. Op latere leeftijd is haar moeder weg gegaan maar bleef ze fijn met haar zusje achter, die helaas later spoorloos verdwenen is. Poezel bleef alleen bij mij achter en struinde overdag heerlijk door de bossen over de camping waar ik woonde en lag in de avonden knus bij me op de bank. Nadat ik ging verhuizen naar de stad heb ik voor haar de voor mij erg moeilijke keuze gemaakt om haar niet op te gaan sluiten, in een saai stads rijtjeshuis, maar haar op de camping achter te laten. De nieuwe huurders gingen voor haar zorgen waardoor zij haar vertrouwde leventje, met alle vrijheid van de wereld, kon behouden. Toen zij vorig jaar ineens huisloos werd, of erger nog toen mijn huurders besloten te gaan verhuizen en haar mee te nemen naar een één kamer flat met twee volwassenen, een kind en een kat heb ik daar, voor haar welzijn, een stokje voor gestoken. Wij hebben Poezel opnieuw in ons gezin opgenomen, aangezien wij haar hier in Gemert ook de vrijheid die ze gewend was konden geven. Dat het zou gaan botsen met onze Jenny en Google was echter mijn grootste angst en deze werd werkelijkheid. De afgelopen anderhalf jaar heerste er een gespannen sfeertje in het kattenhuishouden, met kale liezen en regelmatig terugkerende blaasontstekingen tot gevolg, en na een jaar hebben wij wederom voor ieders bestwil de knoop doorgehakt om toch een ander plekje voor haar te zoeken.

Helaas had het sprookjesleven wat we Poezel hebben geprobeerd te geven geen happy end. Poezel, haaienbekje van ons, wij bedanken je voor je leuke gezelschap, hopen dat we je tijdig uit je lijden hebben kunnen verlossen en wensen je een fijne tijd op de eeuwige jachtvelden.

Wendy & Erik 

Note: Op de foto zien jullie Poezel nog geen maand geleden. Toen was ze nog gelukkig. Een kleine troost om te weten dat ze in ieder geval niet lang geleden heeft.