Dinsdag middag had ik een terugkomdag van mijn coachingstraject op het programma staan. Dit keer offline wat betekende dat ik de middag in de schouwburg van Deventer door zou brengen. Op zich geen probleem, want de hotelgasten kunnen prima een middagje zonder mij en Erik zou om 5 uur weer thuis zijn, prima.

Totdat vorige week nog een last minute boeker voor de kerstvakantie die per se dinsdagmiddag de kat wilde brengen. Oké, gelukkig heb ik nog een back up in Laura, die op dit moment op proef bij ons werkt. Dus Laura opgetrommeld. Laura zou in de ochtend ook het poetswerk al doen en dat kwam goed uit want ik zat al een paar dagen met een katje in hongerstaking. Vreetzak Tommy die op dieet staat, dan heb je een beeld op zijn kijk op eten, moest in het weekend een keertje overgeven. Op zich niet zo’n probleem, maar dat was helaas niet alles. Iets zat er hem niet lekker waardoor hij nauwelijks meer at. Omdat verder alles helemaal prima was en hij nog steeds zijn ondeugende knuffelende zelf was, en omdat de baasjes alweer bijna terug waren van vakantie, was de noodzaak voor de dierenarts nog niet echt hoog. Ik gooide het op heimwee, hij logeerde immers al een paar weken bij ons. Maar ja, het zat me toch niet helemaal lekker dus dinsdag ochtend even langs de dierenarts voor een eetlustopwekker. Ondertussen ontving ik een appje van je baasjes waarin Tommy zijn lievelingseten stond, paté van de Jumbo. ‘’Als hij dat niet meer eet is hij echt ziek’ was de boodschap. Dus vanaf de dierenarts nog even doorgereden naar de Jumbo voor een pakje verse room paté. En weer terug naar huis. Eenmaal in het hotel aangekomen eerst wat room paté voor zijn neus gezet, maar helaas hij haalde zijn neus ervoor op. Niet goed dus… Dus blij dat ik de eetlustopwekker bij had. Een pilletje erin en nu maar afwachten.

Ondertussen mijn werkoutfit verruild voor een ‘net pak’ en nog even langs de katten om daar tot de conclusie te komen dat de groothandel voor de deur stond. Deze beste man had geen idee hoe hij moest lossen op een zandpad, zucht. Lijkt me niet zo moeilijk, klep laten zakken, zakken grind erlangs zetten en klaar. Dus instructies aan chauffeur en Laura en nog snel even bij Tommy kijken. Die helaas een paar keer gal had overgegeven, zijn situatie verslechterde dus. Hmmm zal ik gaan of niet? ‘Ga maar was wat Laura zei, ik houd het in de gaten’. Nog voordat ik in Deventer parkeerde belde ze me al op, Tommy was nu echt ziek, flink aan het overgeven en zonderde zich af. ‘Ik draai om en ga naar de dierenarts met hem’ zei ik. Waarop Laura zei: ‘Dat regel ik wel’.  Met een gemengd gevoel ben ik doorgereden maar wel met vertrouwen dat zij dit klusje wel kon klaren.

Eenmaal op het event was ik er niet helemaal bij. Want je begrijpt het al met een telefoon op schoot, wachtend op berichtjes, en al append met de baasjes die in Namibië (jaja, Namibië is in trek) ook op het puntje van hun stoel zaten te wachten op nieuws, je er niet helemaal bij bent. In de pauze snel even gebeld met het thuisfront wat de stand van zaken was en overlegd of ik nu toch wel echt naar huis moest komen. Maar nee hoor, manlief zei: ‘Ik cancel mijn laatste meeting wel ik zorg dat ik Laura aflos en eventueel nog een keer met Tommy naar de dierenarts kan indien nodig’. Hoe lief!

Na het 2^e deel op naar huis, met Erik aan de telefoon. De lieverd had zijn eten naar binnen geschoven om op mijn verzoek nog net de openingstijd van de dierenarts te kunnen halen om toch voor de zekerheid nog even een extra misselijkheidstabletje te halen. Eenmaal thuis was Tommy alweer wat aan de beterende hand, was het hele kattenhotel gepoetst, stonden de nieuwe zakken kattenbakgrind op zijn plek, was er een katje getrimd in de kattentrimsalon, was de rest van mijn veestapel verzorgd en was er alweer een nieuwe verwarming geïnstalleerd op de zolderkamer (ons, of eerlijk gezegd Erik zijn) klusje van deze week. En dat terwijl ik een dagje niet werkte IN maar AAN mijn bedrijf.

Het mag spreken voor zich dat Laura met vlag en wimpel is geslaagd in de proefperiode en vanaf januari ons team komt versterken. En wat teamlid Erik betreft, van hem hoop ik al helemaal niet dat hij ‘ontslag’ neemt. 

Foto met dank aan Kim Marivoet van Personal Brand Fotografie